Manozo estas monosakarido, solvebla en akvo, iomete solvebla en etanolo. Senkolora a? blanka kristala pulvoro. ?i ludas gravan rolon en homa metabolo, precipe en la glikosilatprocezo de specifaj proteinoj. Estas malfacile por manozo esti sorbita de la homa korpo, kaj ?i estos sekreciata de la homa korpo balda? post konsumado, ?efe per rena metabolo, kaj la ?enerala metabola ciklo estas ?irka? ok horoj. Konsumado de manozo ne ka?zas alti?on de sanga sukero, do ?i estas speco de sukero, kiun iuj homoj kun diabeto povas man?i. En la naturo, manozo ekzistas en libera stato en iuj fruktoj, kiel oksikoj, pomoj, oran?oj, ktp. En la homa korpo, manozo estas distribuita en ?iuj histoj kaj sango, inkluzive de la ha?to, organoj kaj nervoj. En ?i tiuj histoj, manozo estas implikita en la sintezo de glikoproteinoj kiuj reguligas la funkcion de la a?toimuna sistemo. Anta?aj klinikaj studoj montris, ke manozo povas trakti kaj malhelpi urinajn infektojn, do iuj eksterlandaj sanproduktoj kun manozo kiel ?efa komponanto estas uzataj por konservi urinsisteman sanon. Manitolo estas sukeralkoholo, kutime reduktita el sukero (manozo), estas izomeroj de sorbitolo, solvebla en akvo, blanka kristala pulvoro, havas dol?an guston similan al sakarozo. Manitol povas esti uzata ne nur kiel bonega skeleta agento, sed anka? kiel liofiligita proteina protektanto en iuj receptoj. La protekta efiko de manitolo sur proteino rilatas al sia koncentri?o kaj morfologia strukturo, kaj ?ia koncentri?o foje rilatas al kristala morfologio. Estas ?enerale kredite ke amorfa manitolo havas la funkcion stabiligi proteinon dum kristaligita manitolo perdas sian protektan funkcion. Manitolkoncentri?oj de 1% a? malpli malhelpas la agregadon de proteinmedikamentoj tra la formado de amorfaj strukturoj, sed altaj koncentri?oj de manitol tendencas kristaligi kaj anta?enigi la agregadon de proteinmedikamentoj. Por plej multaj proteinoj, konservado je 4 °C estas nur mallongda?ra (?irka? 1 semajno) post re-suspensio. Por longda?ra konservado, oni rekomendas prepari diluilojn (kiuj devas enhavi portantajn proteinojn, kiel 0,1% BSA, 5% HSA a? 10% FBS) kaj poste subpaki frostigitajn je -20℃ a? -80℃. Gravas eviti ripetan frosti?on kaj degelon, ?ar ?iu frostigo kaj degelo ka?zos partan malaktivigon de la proteino. Trehalozo kaj manitolo estas kutime kompletigitaj kun 8% (maso la? volumeno) kiel liofiligitaj protektantoj. Trehalose povas evidente malhelpi la sekundaran struktur?an?on de proteino kaj la stre?adon kaj agregadon de proteino dum liofiligo. Manitolo anka? estas vaste uzata liofiligita protektanto kaj pleniga?o, kiu povas redukti la amasi?on de certaj proteinoj post liofiligo. La pleniga?o povas provizi la ta?gan strukturon por la frostsekigita kuko, kontribui al la ta?ga formo de la frostsekigita kukbloko kaj formi la poran strukturon. Poreco estas anta?kondi?o por la sublimado de frosta akvo, kaj pli grandaj poroj povas sublimi pli rapide, do la primara sekiga tempo povas esti reduktita. La aldono de pleniga?oj ebligas pli mallongan primaran sekigan tempon (produkttemperaturo Tp?Tg' a? Tc) kaj povas esti utiligita kiel maniero optimumigi la biofarmace?tan liofiligprocezon. Kutime la proporcio de stabiligilo al pleniga?o devas esti almena? 1:2 por provizi la necesan kristali?on de pleniga?o. La rezulta krado disponigas mekanikan subtenon por la komponentoj en ilia amorfa stato. Super la Tg', la amorfa stato formita per la preparsistemo ne estas sufi?e rigida por apogi sian propran pezon kaj kolapsos sur la kristalreton. Dank' al mekanika subteno, kolapso povas esti malhelpita malgra? sekigaj temperaturoj pli altaj ol Tg' (a? e? Tc). En formuli?oj kun proteinkoncentri?oj