A manosa é un monosacárido, soluble en auga, lixeiramente soluble en etanol. Po cristalino incoloro ou branco. Desempe?a un papel importante no metabolismo humano, especialmente no proceso de glicosilación de proteínas específicas. é difícil que a manosa sexa absorbida polo corpo humano, e será excretada polo corpo humano pouco despois da inxestión, principalmente a través do metabolismo dos riles, e o ciclo metabólico global é dunhas oito horas. A inxestión de manosa non provoca un aumento do azucre no sangue, polo que é un tipo de azucre que poden comer algunhas persoas con diabetes. Na natureza, a manosa existe en estado libre nalgúns froitos, como arandos, mazás, laranxas, etc. No corpo humano, a manosa distribúese por todos os tecidos e sangue, incluíndo a pel, os órganos e os nervios. Nestes tecidos, a manosa está implicada na síntese de glicoproteínas que regulan a función do sistema autoinmune. Estudos clínicos anteriores demostraron que a manosa pode tratar e previr as infeccións do tracto urinario, polo que algúns produtos sanitarios estranxeiros con manosa como compo?ente principal úsanse para manter a saúde do sistema urinario. O manitol é un alcohol de azucre, xeralmente reducido do azucre (manosa), é un isómero do sorbitol, soluble en auga, en po cristalino branco, ten un sabor doce semellante á sacarosa. O manitol pódese usar non só como un excelente axente do esqueleto, senón tamén como un protector de proteínas liofilizadas nalgunhas receitas. O efecto protector do manitol sobre as proteínas está relacionado coa súa concentración e estrutura morfolóxica, e a súa concentración ás veces está relacionada coa morfoloxía dos cristales. En xeral, crese que o manitol amorfo ten a función de estabilizar a proteína mentres que o manitol cristalizado perde a súa función protectora. As concentracións de manitol do 1% ou menos impiden a agregación de fármacos proteicos mediante a formación de estruturas amorfas, pero as altas concentracións de manitol tenden a cristalizar e favorecer a agregación de fármacos proteicos. Para a maioría das proteínas, a conservación a 4 ° C é só a curto prazo (aproximadamente 1 semana) despois da re-suspensión. Para o almacenamento a longo prazo, recoméndase preparar diluentes (que deben conter proteínas transportadoras, como 0,1 % de BSA, 5 % de HSA ou 10 % de FBS) e despois subenvasar conxelados a -20 ℃ ou -80 ℃. é importante evitar a conxelación e desconxelación repetidas, xa que cada conxelación e desconxelación provocará a inactivación parcial da proteína. A trehalosa e o manitol adoitan complementarse cun 8% (masa por volume) como protectores liofilizados. A trehalosa obviamente pode evitar o cambio de estrutura secundaria da proteína e o estiramento e agregación de proteínas durante a liofilización. O manitol tamén é un protector e recheo liofilizado moi utilizado que pode reducir a acumulación de certas proteínas despois da liofilización. O recheo pode proporcionar a estrutura adecuada para o bolo liofilizado, contribuír á forma adecuada do bloque de bolo liofilizado e formar a estrutura de poros. A porosidade é un requisito previo para a sublimación da auga conxelada e os poros máis grandes poden sublimarse máis rápido, polo que se pode reducir o tempo de secado primario. A adición de recheos permite un tempo de secado primario máis curto (temperatura do produto Tp?Tg' ou Tc) e pódese utilizar como unha forma de optimizar o proceso de liofilización biofarmacéutica. Normalmente, a relación entre o estabilizador e o recheo debe ser de polo menos 1:2 para proporcionar a necesaria cristalización do recheo. A rede resultante proporciona soporte mecánico aos compo?entes no seu estado amorfo. Por riba da Tg', o estado amorfo formado polo sistema de preparación non é o suficientemente ríxido como para soportar o seu propio peso e colapsará sobre a rede cristalina. Grazas ao apoio mecánico, pódese evitar o colapso a pesar de temperaturas de secado superiores á Tg' (ou incluso á Tc). Nas formulacións con concentracións de proteínas