Sukralozanie jest cukrem, ale s?odzikiem. Jest syntetyzowany przez chemiczne przetwarzanie sacharozy, selektywnie zast?puj?c trzy grupy hydroksylowe w cz?steczkach cukru trzema atomami chloru, a zatem nie posiada metabolicznych w?a?ciwo?ci w?glowodanów. S?odko?? sukralozy mo?e osi?gn?? oko?o 600 razy wi?ksz? ni? sacharozy, ale nie jest wch?aniana przez organizm cz?owieka i nie wytwarza kalorii, wi?c jest uwa?ana za s?odzik nieod?ywczy.

Sukraloza jest szeroko stosowana jako substytut cukru w ???ywno?ci i napojach, szczególnie odpowiednia dla pacjentów z cukrzyc? i osób na diecie, poniewa? nie powoduje wahań poziomu cukru we krwi. Jednak chocia? sukraloza jest odpowiednia dla pacjentów z cukrzyc?, ilo?? sukralozy spo?ywanej za ka?dym razem powinna by? kontrolowana w okre?lonym zakresie, aby unikn?? potencjalnych zagro?eń dla zdrowia. Ponadto sukraloza zwykle nie jest spo?ywana samodzielnie, ale jest dodawana jako dodatek do ?ywno?ci do ró?nych produktów.

Wzór chemiczny sukralozy to C12H19Cl3O8, która charakteryzuje si? wysok? s?odko?ci?, wysok? stabilno?ci? i odporno?ci? na ?wiat?o, ciep?o i warto?ci pH. Jest dobrze rozpuszczalna w wodzie, metanolu i etanolu. Zosta?a opracowana i opatentowana wspólnie przez Taylor&Co. i University of London w 1976 r., a na rynek wprowadzona w 1988 r. Jest to jeden z najdoskonalszych s?odzików.